مهدی جعفری کارگردان «یدو» را با درام خوش‌‌ساخت «ایستگاه اتمسفر» و بعدتر فیلم نجیب و دوست‌‌داشتنی «23 نفر» می‌‌شناسیم. اما او با «یدو» دیده شد. فیلمی که برنده 5 سیمرغ و یک دیپلم افتخار شد. اثری که شبیه غمنامه‌‌ای است برای آبادان در روزهای جنگ، و کودکانی رویاهای‌‌شان در جریان تهاجم ناجوانمردانه عراق قربانی شد. «یدو» فیلمی است سرشار از احساس، اما دنبال ترحم خریدن از مخاطب و شعار نیست. با معرفی این فیلم همراه ما باشید.

نوجوانی که در جنگ بالغ شد

یدو پسرک آبادانی است که رنج بی‌‌پدری می‌‌کشد. با شروع جنگ صمیمی‌‌ترین دوستان‌‌شان آبادان را ترک می‌‌کنند. اما مادر حاضر به ترک شهرش نیست. دشمن هرلحظه نزدیک‌‌تر می‌‌شود و یدو می‌‌خواهد مادر را متقاعد کند که شهر جای ماندن نیست. حنا بُز محبوب مادر باردار است و مادر می‌‌خواهد تا به‌‌دنیا آمدن بزغاله‌‌ها در شهر بماند. اما هیچ چیز برای خوردن ندارند. یدو و برادرش به خانه‌‌های خالی همسایه‌‌ها می‌‌روند تا به‌‌قول خودشان از آن‌‌ها نخود و لوبیا قرض بگیرند تا زنده بمانند. روی در خانه همسایه‌‌ها با زغال می‌‌نویسند چه چیزهایی برداشتند به‌‌امید روزی که جنگ تمام شود و قرض‌‌شان را ادا کنند. یدو دخترک همسایه را هم دوست دارد و حالا فقط یک قناری از عشق نوجوانی باقی مانده. جنگ و تلخی‌‌هایش نگاه یدو به زندگی و مسئولیت‌‌پذیری در او را به بلوغ می‌‌رساند. او دیگر یک نوجوان بازیگوش نیست. فیلم با بازی درخشان نابازیگرها و تنها بازیگر معروفش یعنی ستاره پسیانی، در کنار طراحی صحنه دشواری که باید آبادان روزهای اول جنگ را بازسازی کند، همین‌‌طور فضای گرم و دوست‌‌داشتنی دنیای کودکانه یدو و برادرش، مخاطب را تا آن روزهای پرالتهاب و عمق رنج خانواده می‌‌برد. می‌‌توانید این فیلم که شکارچی سیمرغ‌‌ها در جشنواره سال 99 بود را به‌‌صورت رایگان (بدون خرید اشتراک و با اینترنت تمام بهاء) از لینک زیر تماشا کنید.