امارات در تاریخ خود همیشه با دوچالش مهم رو به رو بوده است.اول وجود آل سعود، آل نهیان را گاهی به حاشیه می رانده است. دوم همچنین امارات همچون دیگر کشورهای حاشیه خلیج فارس امنیتش به آمریکا گره خورده است.

این چالش ها دلیلی برای برخی چرخش های سیاسی سردمداران امارات در این سالهاست. آشکارترین این چرخش ها سیاست ابوظبی برای حضور در یمن بود. آل نهیان در ابتدای بحران یمن با قدرت در کنار عربستان علیه مردم یمن وارد عمل شد اما این روزها در قبال یمن آن حمایت همه جانبه از عربستان دیگر خبری نیست، علاوه بر این به نظر می رسد امارات نمی خواهد زیر سایه عربستان باقی بماند برای همین بر روی روابط با کشورهای منطقه حساب ویژه ای باز کرده است.

سیاسیون امارات که در جریان ناآرامی های سوریه تمام قد در کنار مخالفان اسد قرار داشتند و همچنین در جریان کودتای ضد اردوغان در پشت پرده دسیسه می کردند اکنون برای بهتر کردن روابط با این 2 کشور به تکاپو افتاده اند.

از سوی دیگر غروب جمهوری خواهان در آمریکا و بر روی کار آمدن بایدن و دموکرات ها در کاخ سفید سیاست های واشنگتن ها را آسیای غربی تغییر داده است. برخلاف ترامپ که حساب ویژه ای بویژه در حوزه نفت بر روی کشورهای عربی منطقه خلیج فارس باز کرده بود دموکرات ها بیشتر توجهشان را بر روی چین گذاشته اند و اولویت های خود را در آسیا تغییر داده اند این امر تغییرات سیاسی را برای حاکمان کشورهای عربی اجتناب ناپذیر کرده است.

امارات و حاکمان آن در این سال ها از ایدئولوژیک پان عربیسم فاصله گرفته و سیاست منفعت محور را در پیش گرفته اند.

به نظر می رسد آغوش باز ابوظبی برای روابط با رژیم صهیونیستی در همین راستا تعریف شود. البته روابط با رژیم صهیونیستی برای امارات کم هزینه نخواهد بود و آن ها به خاطر ترس از منزوی شدن و همچنین برای ایجاد توازن در روابط خارجی تلاش خواهند کرد با قدرت های منطقه از جمله ایران روابط دیپلماتیک بهتری داشته باشند. 

اماراتی ها البته احساس کرده اند که عربستان به عنوان کشور صاحب نفوذ در منطقه ترجیح می دهد به سمت تنش زدایی با ایران رود اماراتی ها نمی خواهد از آن ها عقب باشند به خاطر همین همانند چند سال اخیر در پی تنش آفرینی با تهران نیستند.

حالا باید دید در فصل جدید سیاست ورزی اماراتی ها در روابط خارجی خود همچنان منفعت طلب باقی می مانند یا نه؟

خبرنگار: مصطفی فاطمیان