در بازی اول آنقدر از انگلیس گل خوردیم که کم‌کم داشتیم سرود شادی پس از گلشان را حفظ می‌شدیم. اینجور موقع‌ها یک جمله کلیشه‌ای به هم تحویل می‌دادیم که با این باخت چیزی از ارزش‌های مان کم نمی‌شود ولی این‌بار ما چیزی از ارزش‌های مان کم شده است، نه به خاطر باخت ۶-۲ در زمین مسابقه (که البته آن هم تلخ و دردآور بود)، ما روی سکوها باختیم، بد هم باختیم وقتی تکلیف ملی‌مان را گم کردیم.

تماشاگران چند دسته شدند، بین بازیکنان تیم فرق گذاشتند، بعد تیم ملی را فروختند وقتی در گل‌های پنجم و ششم خوشحالی کردند و با انگلیسی‌ها رقصیدند و به غرور ایرانی ما پنجه کشیدند.

بعضی از بازیکنان انگلیسی سخت‌ترین انتقادات را به ملکه و پادشاهشان داشته و دارند ولی وقت سرود ملی با صدای بلند همخوانی می‌کنند در حالی که در متن آن سرود برای همانها آرزوهای خوب میکنند. ما چیزی دارد از ارزش‌های‌مان کم میشود وقتی تفرقه می‌کنیم. باخت به انگلیس دلایل مختلف فنی و روانی دارد و قابل اصلاح است ولی باخت به هویت و ریشه خودمان چه دلیلی دارد؟