بازی بهرنگ علوی در نقش "دایی اسد" فیلم شادروان، یکی از نقش مکمل های قابل توجه بود و به گمانم یکی از متفاوت ترین دایی های سینما را به نمایش گذاشت...شمایلی از یک مرد خونسرد و بی خیالی که رفتارشناسی اش به بی عاری و بی دست و پایی می زد....به مسیٔولیت گریزی در قبال خانواده بر خلاف تصوری که درباره درایتش داشت!....بهرنگ علوی می کوشد تا بدون اینکه در دام لودگی بیفتد شخصیت درمانده دایی اسد را باورپذیر کرده و به نوعی در مرز بازی تیپیکال و شخصیت پردازانه طنازانه حرکت کند....بزرگتری که دست کم گرفته می شود و میل و مطالبه حسرت برانگیزش از اینکه دایی صدایش بزنند برآمده از رنج کوچک شمردن و کم گرفتش بود!...گویی او خودش را پشت بلاهتش پنهان می کرد تا آزاری که از حس حقارت و بی جنم بودنش داشت رو نشود!...نشانه هایی از درماندگی و استیصال از تصویر یک مرد بی عرضه و دست و پا چلفتی که آزارش می دهد را می توان در چهره تکیده اش ردیابی کرد...رنجوری او از درد نادیده گرفته شدن است....همین حس تحقیر موجب می شود تا او تلاش کند از اسد به دایی اسد بدل شود!